Μανιτάρια Κοκκινίτες Κέρτεζης στιφάδο

Μανιτάρια Κοκκινίτες Κέρτεζης στιφάδο

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά

Πρόκειται για τον Λακτάριο το νόστιμο, λατινικά Lactarius deliciosus. Τον συλλέγουμε στους πρόποδες του ελατόδασους της κωμόπολής μας συνήθως σε υψόμετρο περί τα 1000μ (από 950 έως 110μ). Φύεται στο χώμα.

Η συνέχεια στην Αποικία Ορεινών Μανιταριών: Μανιτάρια Κοκκινίτες Κέρτεζης στιφάδο | Αποικία Ορεινών Μανιταριών (tomtb.com)

Με συνοδοιπόρους τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής…

Με συνοδοιπόρους τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής…

Βιβλιοπαρουσίαση από τον Σωτήρη Κ. Τριπολιτσιώτη*             

(του βιβλίου του Παναγ. Α. Μπούρδαλα, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΑΪΚΗ ΓΗ ΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ)

Διαβάζοντας το καινούργιο βιβλίο του Παναγιώτη, μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι ο συγγραφέας θέλει να μας πάρει μαζί του σε ένα ιδιαίτερο και σπουδαίο ταξίδι που αποφάσισε να κάνει προς έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο στον οποίο οραματίζεται να είναι πρωταγωνιστής ο  Συλλογικός  Άνθρωπος, αποφασισμένος να έρθει σε ρήξη με τα, δυστυχώς, αυτονόητα δεδομένα του σημερινού κοινωνικού συστήματος, όπως είναι η αποθέωση του ατομικισμού και η εμπορευματοποίηση των πάντων, στον οποίο όπως πολύ εύστοχα αναφέρει στον πρόλογο ο καθηγητής κ. Παπαθανασίου, η ανισότητα καλωσορίζεται ως μοχλός ανάπτυξης και ο κοινωνικός δαρβινισμός μασκαρεύεται την γλυκιά αριστεία…

Για εφόδια του σ΄ αυτό του το ταξίδι έχει την αγάπη, την αδελφοσύνη και τις αξίες της Χριστιανικής πίστης. Και έχει επιλέξει για συνοδοιπόρους του τους λευκούς κύκνους της αλληλέγγυας ζωής που ανάμεσά τους, όπως αναφέρει, βρίσκονται μάγοι, μύστες, προφήτες, φιλόσοφοι γονιοί της αγάπης, αγνά παιδιά, σοφοί υπερήλικες, παιδαγωγοί, ποιητές, λογοτέχνες, κοινωνικοί αγωνιστές, άνθρωποι της ανθρωπιάς…

Οι λευκοί κύκνοι, οι απόγονοι του Άβελ είναι σχετικά λίγοι αλλά οι μεγάλες αλλαγές και οι επαναστάσεις, όπως έχει αποδειχτεί, ξεκίνησαν κατά κανόνα από λίγους. Από λίγους που πίστευαν πολύ !!

Η έξοδος του Μουσείου Ολοκαυτώματος Καλαβρύτων στους πολίτες και την εκπαίδευση

Η έξοδος του Μουσείου Ολοκαυτώματος Καλαβρύτων στους πολίτες και την εκπαίδευση

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Προς μια νέα αλληλεπίδραση

Τα ειδικά προγράμματα χρηματοδότησης, η νέα ψηφιακή εποχή και η καλή λειτουργία του ΔΣ του Καλαβρυτινού  Μουσείου Ολοκαυτώματος έκαναν ένα μεγάλο βήμα. Δημιούργησαν την κινητή ψηφιακή και όχι μόνο έκθεση πολλών ιστορικών και λοιπών στοιχείων που στεγάζει το Μουσείο. Το γενικό της θέμα είναι «Καλάβρυτα: Μια πόλη στην Ιστορία, πριν και μετά το Ολοκαύτωμα». Δεν γνωρίζουμε ακόμα όλες τις αλληλεπιδράσεις στο τρίγωνο Μουσείο, ιστορία, νέα γενιά.

Για τις 5 του φετινού Νοέμβρη, και το αντίστοιχο βραδάκι, είχα καλεστεί από μέλος του ΔΣ του εν λόγω Μουσείου να παραστώ στα εγκαίνια της κινητής έκθεσης που στήθηκε για πρώτη φορά εκτός Καλαβρύτων. Ήταν η Πάτρα και σε κτήριο της Achaia Claus, εκατό μέτρα μπαίνοντας από την πύλη και στα νοτιοδυτικά του λόφου. Η έκθεση είχε ήδη ανοίξει από τις 24.10.2022 και προβλέπεται να είναι διαθέσιμη έως τις 16.12.2022. Πιθανά να υπάρξει παράταση λόγω της μεγάλης ζήτησης από τα σχολεία της Πάτρας.

Πολλοί λόγοι μ’ έκαναν να είμαι παρών. Αρχικά ήθελα να την δω από κοντά και να κάνω μια πρώτη εκτίμηση της νέας ιστορικής προβολής. Στη συνέχεια να τιμήσω την προσπάθεια και ν’ ακούσω από πολλές πλευρές τις επίσημες εξηγήσεις και συνεργασίες. Βεβαίως δεν έλλειπε και το ενδιαφέρον μου να δω το εύρος της αποδοχής.

Δεν γνωρίζω ποιοι και πόσοι είχαν καλεστεί στα εγκαίνια, αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένος από τη συμμετοχή, παρότι έφυγα πιο προβληματισμένος από εκεί, πιο γνώστης και με μεγάλο ενδιαφέρον για το πως θα εξελιχθεί.

Μου έκανε εντύπωση το γιατί έλειπε εκπρόσωπος του Δήμου Πατρέων, ενώ πολύ θετική ότι η κύρια απεύθυνση ήταν τα σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και η μεγάλη τους αποδοχή να την επισκεφτούν προγραμματισμένα.

Έτσι αποφάσισα, μετά την εισαγωγική ξενάγηση, να επισκεφτώ πάλι μόνος μου την έκθεση, να την φωτογραφήσω και να την σχολιάσω δημόσια. Ο εκπρόσωπος της Achaia Claus και με θυμήθηκε από τα εγκαίνια και φυσικά με διευκόλυνε.

ΙΙ. Ο τρόπος της έκθεσης.

Για το θεανθρωπολογικό δοκίμι του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Για το θεανθρωπολογικό δοκίμι του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Του Νεκτάριου Στελλάκη*

Διάβασα πρόσφατα: «Διαβάζοντας ένα βιβλίο δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια, ούτε να κρυφτείς.»

Νομίζω πως αυτό δεν ισχύει για όλα τα βιβλία. Ισχύει, ωστόσο, για το βιβλίο που μας «κερνά» ο αγαπητός Παναγιώτης και οι εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

Εξηγούμαι: Το βιβλίο αυτό δεν μας αφήνει να «κλείσουμε τα μάτια» και με τις δύο έννοιες της φράσης: μας κρατά αφενός «ξύπνιους», δηλαδή σε εγρήγορση, αλλά και μας αποκαλύπτει αλήθειες από τον εκκλησιαστικό χώρο που πολλές φορές δεν θέλουμε να δούμε ή κάποιες άλλες φορές αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε λόγο να δούμε – κυρίως εμείς οι λαϊκοί -, κι αυτό μάλλον είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε όσους από εμάς έχουμε αποδεχτεί την κλήση και θέλουμε να γίνουμε Σώμα Χριστού, δηλαδή Εκκλησία, αφού «διότι το όλο νόημα της Εκκλησίας είναι η κοινωνία των προσώπων μεταξύ τους» (π. Βασίλειος Θερμός).

Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το βιβλίο ως «θεανθρωπολογικό δοκίμιο».

Δοκίμιν : Αρχ. δοκίμιον, μεσν. δοκίμι, κυπρ. διτζίμιν δοκιμαστικό βαρύ λιθάρι. Δες και «Το δοκίμι της Αγάπης» (τρόπος ελέγχου και μέσο δοκιμής χειροπιαστό κείνος που θα σηκώσει το λιθάρι θα γίνει άξιο ταίρι της κόρης των δημοτικών παραλογών). Σε μερικές αυλές παλαιών εκκλησιών της Κύπρου μπορεί κανείς και σήμερα να δει κάποιο διτζίμιν όποιος το έσερνε «του νώμου του» (το σήκωνε δηλαδή ώς τον ώμο του) λογαριάζονταν ανάμεσα στα πρώτα παλικάρια. Αλλά και τώρα οι νέοι, σ’ εκκλησιές οπού έχουν διτζίμιν, δοκιμάζουν τη δύναμή τους στα «παιχνιδάκια της Λαμπρής», Κυριακή και Δευτέρα του Πάσχα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ο σκοπός του βιβλίου δηλώνεται ξεκάθαρα από τον συγγραφέα στη σελίδα 16:

Ο Παναγιώτης Μπούρδαλας ισορροπεί συνετά και αποφεύγει… στο νέο του θεανθρωπολογικό δοκίμιο

Ο Παναγιώτης Μπούρδαλας ισορροπεί συνετά και αποφεύγει… στο νέο του θεανθρωπολογικό δοκίμιο

Του Πέτρου Θωμαΐδη*

«Ο ΘΕΟΣ ΠΕΘΑΝΕ^ ΘΕΟΣ ΣΧΩΡΕΣΤΟΝ

Σύνθημα έξω από έναν Ιερό Ναό στην Πάτρα.

Ή η εξομολόγηση ενός άνδρα.

Κάθε φορά που το Θεό εξορίζουμε στους κοσμικούς ουρανούς,

η κίνηση από και προς τις καρδιές των ανθρώπων καταντά κίνηση προς τη μεταφυσική φιλοσοφία.

Ορμή και λατρεία της επιστήμης, της πολιτικής, του αθλητισμού, της λαγνείας.

Και όλο αυτό καταντά θρησκοληψία.

Ιδεαλιστές, υλιστές, ηθικιστές, ρομαντικοί ή πρακτικιστές, με αυτή τη θρησκοληψία επιβιώνουμε.

Και εγώ, μπλεγμένος μέσα στη θρησκεία της επιστήμης,

δεν μου μένει παρά να προσκυνήσω το είδωλο της φύσης».

Παναγιώτης Μπούρδαλας

Νοέμβριος 1985

Ακριβώς πριν 37 χρόνια.

Σε μια παρέα που μαζευόταν, καλή ώρα, ημέρα Πέμπτη.

«Ψωμί και Κρασί».

3^ο τεύχος.

Σε ένα από τα σκίτσα που συνόδευαν το άρθρο του Παναγιώτη Μπούρδαλα, το ανθρώπινο χέρι ξεφλουδίζει την Υδρόγειο με μαχαίρι.

Στο ίδιο εκείνο τεύχος πλανιέται γενικά μια ιδέα: Για τη δημιουργία ενός συνολικά εναλλακτικού χώρου ζωής, χρωματισμένου από τα πολυδοκιμασμένα πρότυπα της – ορθόδοξα – κοινοτικής ζωής.

«Η άσκηση χρειάζεται μέθοδο και το τραγούδι μας τη χάρη της ζωής», είναι η τελευταία γραμμή του τεύχους και συγχρόνως ο τελευταίος στίχος σε ένα ποίημα με τον τίτλο «Παρακλητό», το οποίο υπογράφει ο Γιώργος Τσίρτσης.

Εκείνη η πατρινή παρέα της Πέμπτης, των αρχών της δεκαετίας του 1980, έγινε κίνητρο και παράδειγμα για μια παρεμφερή παρέα στην Κόρινθο, που μπορεί να μην ήταν αποικία ορεινών μανιταριών, όπως ονομάζεται ένα ιστολόγιο του Παναγιώτη Μπούρδαλα, έγινε όμως εστία σεισμικών αναταράξεων.

Εφαρμοσμένη θεανθρωπολογία στην Αχαϊκή γη

Εφαρμοσμένη θεανθρωπολογία στην Αχαϊκή γη

Βιβλιοπαρουσίαση του Σπύρου Παΐζη στην Κόρινθο

    Ο τρόπος δουλειάς του Παναγιώτη: Μέσα από το πρωτογενές υλικό, τα βιώματά του, τους ανθρώπους πρότυπα, την αλληλεπίδραση αυτού του υλικού με τις θεωρητικές μελέτες του, αναδεικνύει υποθέσεις–προτάσεις ενός θεανθρωπολογικού μοντέλου, όπου το εφαρμόζει σε μεγάλα ζητήματα που προκύπτουν στο χώρο της υγείας, της παιδείας, της ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και του πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας, που ξέσπασε λίγες μέρες πριν την έκδοση του βιβλίου. Ίσως, η πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή του τρόπου δουλειάς του, φαίνεται στην ορθή στάση που κρατά στο μέγα θέμα της Πανδημίας, αποφεύγοντας τόσο την συστημική όσο και την συνωμοσιολογική τάση.

     Έτσι, στη σελ.183, αναφέρει ότι η πανδημία είναι «μια δυσμενής απόληξη του κυρίαρχου τρόπου ζωής, των διατροφικών συνηθειών, της υπερεκμετάλλευσης των οικοσυστημάτων με κριτήριο τα υπερκέρδη μεγάλων εταιρειών».  Όντως, οι συστημικές ελίτ, συχνά, εγκλωβίζουν την επιστήμη και είναι τροχοπέδη για την ίδια, π.χ στο θέμα των εμβολίων, αν δεν ήταν το κέρδος ο κινητήριος μοχλός, ίσως να είχαμε και νωρίτερα και καλύτερα εμβόλια.  Στη σελ.283: «Η κατεύθυνση της επιστήμης συχνά έχει σχέση με τους χρηματοδότες και την κατεύθυνση του κέρδους». Και βέβαια, εναντιώνεται στην πολιτική των κυβερνώντων, γράφοντας στη σελ. 198 : «Βρήκαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν νέες πρακτικές ελέγχου των ανθρώπων. Πήραν ελάχιστα έως καθόλου μέτρα υπέρ των δημόσιων αγαθών».

     Από την άλλη, έχει σταθερό μέτωπο στον αντι-διαφωτισμό, αναδεικνύοντας σε πολλά σημεία την εμπιστοσύνη του στην επιστήμη, π.χ. με τον συμβολισμό των 3 μάγων στην γέννηση του θείου βρέφους, στα σημεία που επικεντρώνει για τους 3 ιεράρχες και βέβαια στην κριτική του στο φονταμενταλιστικό ρεύμα. Ενώ, η αποστροφή του, στη σελ. 282, ότι «Η επιστήμη είναι ένα από τα δώρα του θεού στον άνθρωπο ως εξελικτική δυνατότητα» μας αποκαλύπτει τη φλόγα που συντηρεί αυτή την εμπιστοσύνη του.

       Η έντονη κριτική του στον σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, στους πολυποίκιλους υπερεθνικούς οργανισμούς και στην κυριαρχία της μετανεωτερικότητας, η οποία συνεπικουρούμενη από την εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας και των ρυθμών της ζωής, ωθεί προς ένα ασπόνδυλο τύπο ανθρώπου (αποκλειστικό επίκεντρο ο εαυτός του, οι επιθυμίες του, χωρίς υποχρεώσεις), τον  οδηγεί να αναδείξει ως προοδευτικό υποκείμενο απάντησης, στις προκλήσεις του 21^ου αιώνα, τον «συλλογικό τύπο ανθρώπου». Αυτό δεν σημαίνει καθόλου μια μάταιη και αφελή επιστροφή σε κάποιες εξιδανικευμένες ρίζες, ενώ απαντά στη ναρκισσιστική εξατομίκευση, τον καταναλωτισμό και την πεποίθηση του δογματικού διαφωτισμού, ότι η επιστήμη και η τεχνολογία θα είναι η προοδευτική και ολοκληρωτική λύση όλων των ζητημάτων. Προσπαθεί να κινηθεί στο κενό, που δημιουργεί η ίδια η επιτυχία του διαφωτισμού, στο ότι ο καθένας νοιώθει μόνος του, αγχώνεται και ψάχνει την επιβεβαίωση μέσω της επικράτησης στον άλλο.   

     Ως εκπαιδευτικός, οφείλω να πω ότι το βιβλίο του Παναγιώτη στηρίζει τους αγώνες των εκπαιδευτικών, στηλιτεύει τον πυρήνα των σχεδίων των ελίτ παγκόσμια και τοπικά, ενώ αναδεικνύει ένα αντι – παράδειγμα των μάχιμων εκπαιδευτικών.

Βιβλιοκριτική: Το πολύχρονο ζήτημα των 12 εκπτώτων μητροπολιτών

Βιβλιοκριτική: Το πολύχρονο ζήτημα των 12 εκπτώτων μητροπολιτών

(Χάρης Μ. Ανδρεόπουλος)

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Κάμποσες αφορμές μου δόθηκαν τον τελευταίο καιρό, ώστε να ασχοληθώ με ένα νομοκανονικό εκκλησιαστικό ζήτημα, που ήδη έχει λήξει εδώ και 25 χρόνια οριστικά. Κάτι η στάση της διοικούσας εκκλησίας στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και της πανδημίας, μια σειρά άρθρων στην μηνιαία εφημερίδα «ΩΡΑ των ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ»[1] για έναν εκ των «12» εκπτώτων Μητροπολιτών από το Σκεπαστό Καλαβρύτων, κάτι η μελέτη ενός εξειδικευμένου σύγχρονου εκπαιδευτικού στελέχους, την οποία και παρουσιάζουμε με οδήγησαν σε αυτό το άρθρο – βιβλιοκριτική.

Η μελέτη έγινε από τον πολυγραφότατο Δρ θεολογίας Χαράλαμπο Μ. Ανδρεόπουλο σε 196 σελίδες από τις εκδόσεις «ΑΙΑΚΟΣ» (Πειραιάς – 2022). Είναι χαρακτηριστικός ο υπότιτλος: «Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση του προβλήματος των εκπτώτων Μητροπολιτών από την Επταετία (1967-1974) έως και τη Μεταπολίτευση (1990-1996)».

Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι η προσέγγιση του μελετητή δεν στηρίζεται στην όποια ατομική ηθική του κάθε ένα εκ των «12» εκπτώτων μητροπολιτών, η οποία βεβαίως διαβάζεται με τα έγχρωμα γυαλιά του καθενός μας διαφορετικά, αλλά με εκκλησιολογικά, νομικά και πολιτικά κριτήρια.

Η μέθοδος αυτή με βρίσκει σύμφωνο, γιατί έτσι μπορεί ο/η οποιοσδήποτε να κατανοήσει το πρόβλημα, αλλά και τη λύση του μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια! Την μέθοδο αυτή θα ακολουθήσω κι εγώ στην εν λόγω βιβλιοκριτική μου.

Στους πρωταγωνιστές των εξελίξεων αναφέρονται και δυο «δικοί μας», αλλά από την ακριβώς αντίθετη στάση και πρακτική.

1. Ο -από το Σκεπαστό Καλαβρύτων- Αλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιος (Χρόνης), ο οποίος εκλέχθηκε μεν από την 8μελή «Αριστίνδην Σύνοδο», αλλά έμεινε μέχρι το θάνατό του ως «σκληροπυρηνικός» και «αμετανόητος» προς την αποκατάσταση της νομοκανονικότητας της Δ. Εκκλησίας στην Ελλάδα μετά το 1974. Επίσης αναφέρεται και ως στέλεχος της θρησκευτικής οργάνωσης «Ζωής»!

2. Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Γεώργιος (Πάτσης), που ήταν ο 1^ος ο αρχαιότερος χειροτονηθείς στην «πρεσβυτέρα ιεραρχία» και ο οποίος συμμετείχε στην εκλογή του Αρχιεπ. Σεραφείμ (Τίκα), στην κανονικοποίηση της Δ. Εκκλησίας το 1974, αλλά και στην έκπτωση των «12».

ΙΙ. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΤΗΣ Δ. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Οι ωραίοι και οι γενναίοι περπατούν στα νοτιοδυτικά της Κέρτεζης

Οι ωραίοι και οι γενναίοι περπατούν στα νοτιοδυτικά της Κέρτεζης

Από το περπάτημα στη διαδρομή μίας ώρας στους πρόποδες του καστανόδασους και νότια του κερτεζίτικου Βουραϊκού στις 11 Νοέμβρη 2019-8 μερικών συναδέλφων πρωτοετών φυσικών του 1973!

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Οι κερτεζίτες είναι περιπατητές

Τα δύσκολα χρόνια το περπάτημα ήταν μέρος της καθημερινής εργασίας, όπως είναι σήμερα κυρίως στους κτηνοτρόφους. Μπορεί κάποιες φορές να μεταφέρονταν άνδρες, γυναίκες και μεγαλωμένα παιδιά είτε προς τον κάμπο είτε προς τις γύρω πλαγιές ή βουνά με υποστατικά. Στις επιστροφές όμως δούλευε πολύ ο ποδαρόδρομος.

Το κουβάλημα με τα φορτωμένα ζώα στ’ αλώνια τον Ιούλιο των δεματιών με σιτάρι ή κριθάρι, αργότερα των φασολιών και του αραποσιτιού είχε περπάτημα. Το κουβάλημα καυσόξυλων τον Αύγουστο, είτε από τον έλατο, είτε από τις καστανιές, είτε από τον κάμπο είχε παρομοίως πολύ περπάτημα. Το ίδιο με το κουβάλημα του μούστους με τα φορτωμένα με γιδιές υποστατικά μέχρι να αδειάσουν στα φρεσκοπλυμένα βαγένια. Το κουβάλημα κάθε τόσο πουρναριών για τους φούρνους το ίδιο. Τον χειμώνα το κουβάλημα «φάκνας», δηλαδή χορταριού, τριφυλλιού, κορφάδων ή άχυρου για τα ζώα στα κατώγια ομοίως…

Όμως και οι συνταξιούχοι δημόσιοι ή μη υπάλληλοι το καλοκαίρι, μαζί με όσους έκαναν διακοπές με άδειες στο χωριό δεν άφηναν το καθημερινό περπάτημα, ειδικά μόλις έπεφτε ο ήλιος γύρω στις επτά το βράδυ. Βλέπετε στην Κέρτεζη οι ανατολικές απολήξεις του Ερύμανθου και κυρίως οι Τρεις Γυναίκες, έδιναν (και δίνουν) δυο ώρες ημέρα το εσπέρας χωρίς ήλιο!

Από το Κεφαλόβρυσο, λοιπόν, μέχρι την κεντρική πλατεία χαμός. Από την κεντρική πλατεία και μέσα από την αγορά μέχρι το σχολείο το ίδιο. Πολλοί και πολλές όμως έφταναν μέχρι το «κουτί» του Αη Γιώργη (εικονοστάσι). Το πήγαινε – έλα κρατούσε τουλάχιστον δυο ώρες, ενώ οι χαιρετούρες δεν σταματούσαν. Τώρα όμως η κωμόπολη έγινε χωριό, λίγες οι παρέες και λιγότερα τα περπατήματα. Αυτά γίνονται πλέον με το ξημέρωμα από τους συνταξιούχους και παραθεριστές σε γοργό ρυθμό, ενώ το βράδυ σε αργό, όπως παλιά.

ΙΙ. Εκεί που έτρεχε η καλλίφωνη Καλλιστώ

Πρόλογος για: «Από την Αχαϊκή γη έως του κόσμου τα πέρατα»

Πρόλογος για: «Από την Αχαϊκή γη έως του κόσμου τα πέρατα»

[Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα, εκδόσεις Αρμός 2022]

Του Θανάσης Ν. Παπαθανασίου*

Διαβάζουμε μερικές φορές σε βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκρισίες, ότι κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο συντίθεται από κείμενα «άνισα». «Άνισα», υπό την έννοια ότι έχουν ποικιλία θεμάτων και ποικιλία χαρακτήρα, όπως π.χ. αφηγήσεις μαζί με μελετήματα. Το βιβλίο αυτό του Παναγιώτη Μπούρδαλα σίγουρα αξίζει στο έπακρο αυτόν τον χαρακτηρισμό. Είναι κυριολεκτικά πολυαξονικό.

   Μα τότε, υπάρχει άραγε κάτι που δένει αυτά τα κείμενα;

   Η απάντησή μου είναι πως ναι. Τα κείμενα τα τόσο ποικίλα τα δένει μια πολύτιμη οπτική: Η κατανόηση του τοπικού ως υποστασιοποίησης του οικουμενικού. Δίχως την τοπική, ενσώματη, ιδιαίτερη πραγμάτωση, το οικουμενικό γίνεται φάντασμα. Χωρίς την ανοιχτωσιά στο οικουμενικό, το τοπικό γίνεται φυλακή. Ο τόπος σου λοιπόν και οι άνθρωποί σου αληθεύουν ως ο τρόπος δεξίωσης του πανανθρώπινου. Σπουδαίοι τόποι και σπουδαίοι άνθρωποι είναι εκείνοι, στων οποίων την ταυτότητα οι αεραγωγοί για το πανανθρώπινο είναι δομικά στοιχεία˙ όχι ενδεχόμενες, κατοπινές προσθήκες.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην ΑΠΟΙΚΙΑ ΟΡΕΙΝΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ: http://www.tomtb.com/2022/05/11/perata-prologo-thannpapathan/2/.

Τιμήθηκε φέτος ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας;

Τιμήθηκε φέτος ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας;

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Συνοπτική βιογραφία του

   Ξεκινάμε με ένα ερώτημα. Αυτό δεν αποτελεί μόνο έναν ευφυή τίτλο, ώστε να προσελκύσει το αναγνωστικό κοινό. Αποτελεί σ’ ένα βαθμό και ένα αληθινό-πραγματικό ερώτημα. Η αλήθεια είναι ότι ο κερτεζίτης Δημήτριος Αναγνώστης Στριφτόμπολας, που γεννήθηκε (1778) και μεγάλωσε στην Κέρτεζη Καλαβρύτων, με καταγωγή του πατέρα του Αργύρη Δημ. Στριφτόμπολα από το Μεσορρούγι, ήταν μια πολύπλευρη φυσιογνωμία.

   Γεννήθηκε σε μια δεκαετία που αποτελούσε το τέλος των Ορλωφικών, με τους γονείς του να έχουν βρει καταφύγιο στην πλούσια και σχετικά οχυρωμένη τότε Κέρτεζη, σχεδόν με το τέλος ως έδρα του τότε μεγάλου Καζά των Καλαβρύτων.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην ΑΠΟΙΚΙΑ ΟΡΕΙΝΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ: http://www.tomtb.com/2022/05/02/timi-anagn-striftobola-pam/2/.